دختر نوپای من...

سلام پرنسس من

دخترکم

آرشیدای عزیزم

از زمین خوردن نترس...

قدم پشت قدم بردار و به طرفم بیا، که دست هایی باز، کمی آن طرف تر، فقط چند قدم جلوتر، منتظر به آغوش کشیدنت ایستاده اند.

 پس از زمین خوردن نترس و قدم بردار.

این گام های طلایی اولین درس های زندگی را به تو میدند

پس

از زمین خوردن نترس و قدم بردار.

قدم بردار و جلو بیا، اگر زمین خوردی دوباره بلند شو.

نترس که بعد از هربار زمین خوردن، دوباره محکم تر و قوی تر و مطمئن تر بلند میشوی و می ایستی، شک نکن.

بخند دردانه ام

بخند...

شاد باش

هرلحظه بودنت زیباست مادر

هربار که از خواب بیدار میشوی وجودت گرمای زندگیست

و با هر نگاهت گرمی وجودت را به من و بابا هدیه میکنی.

دخترکم خداوند را شاکرم که اجازه داد امروز را به چشم ببینم

و شاهد بزرگ شدنت باشم

من، هربار که نگاهت میکنم از داشتنت به خود میبالم

سپاس خداوند بزرگی که تو را،بهترین هدیه دنیا را،

به ما داد.

دخترم از تاریخ 4 آذر 95 بدون اینکه زمین بخوری راه رفتی و رسما چهاردست و پا رفتن رو کنار گذاشتی...

پرنسس رویاهای من... دوستت دارم...